Dlaczego tak dużo piszę?

  Kiedyś żebym napisała coś mądrego, coś co ma jakikolwiek sens, trzeba było mnie zachęcić, a i tak nie wychodziło. Czasem jeszcze tak jest - bo przecież nikt nie ma zawsze ochoty, czasu i kreatywności, żeby coś powiedzieć lub coś zrobić.
Wydaje mi się czasem, że życie to jest jedna wielka kulka, z otworem na wierzchu i wszystko, co cokolwiek myślimy, robimy, na zawsze pozostanie w tej kulce, nie ma ona krawędzi, nawet żeby postawić drabinę. To, co się kiedyś zrobiło, na zawsze w nas pozostanie. Nie ma znaczenia, jak bardzo chcemy o tym zapomnieć, nawet jeśli to się nam uda, ten moment zawsze jest gdzieś w środku i czeka by wyjść na światło.
Pozory mylą, tytuły również. Oj, lubię mylić i nie pisać o tym, o czym miałam zamiar.
Ludzie się zmieniają. Wiem, że niektórzy wiedzą inaczej, ale nie jest możliwe, żeby ludzie się nie zmieniali. Wpływa na nas za dużo warunków z otoczenia, żeby na zawsze pozostać takim samym. Nie myślę tutaj o drastycznej zmianie, choć i takie się zdarzają - są różne przypadki. Jeśli ktoś zmieni się całkowicie, jakaś cząstka zostanie. Nawet małe przyzwyczajenie, czy sposób, w jaki coś robimy na zawsze pozostanie takie samo, gdyż podświadomości nie da się oszukać. Tyle o tym.
 Od razu chciałabym powiedzieć Wam o moich wakacjach (jak nie chcecie czytać poprzedniej części, nie czytajcie, skomentujcie tą, nie obrażę się :D). Tegoroczne spędziłam w Zakopanem i w Wiedniu - standardowo, ale bardzo fajnie. Tygodniowy pobyt w Zakopanem nigdy nie wystarcza, ale pocieszałam się myślą, że jedziemy do Wiednia. Tam trochę łażenia po Zoo, Hiszpańskiej Szkole Jazdy, Muzeach. Wiedeń jest piękny, zdecydowanym plusem jest to, że na ulicach jest pełno koni, i uwierzcie, nie są wymęczone jak te w Zakopanem. Są to konie lipicańskie, czyli te same, co w szkole ujeżdżania. Zdecydowanie konie są plusem dla mnie, bo je uwielbiam i mogłabym spać w stajni.